امروز در یک تالار گفتمان(Forum) به عبارتی بسیار زیبا برخوردم. با خود گفتم حیف است شما را از خواندن آن بی بهره بگذارم:

"برایم مهم نیست از بیرون چگونه به نظر می آیم!

کسانی که درونم را می بینند برایم کافیند...

برای آن هایی که از روی ظاهرم قضاوت میکنند حرفی ندارم;

با خود می گویم، بگذار همان بیرون بمانند..."



نتایجی که من از این عبارت گرفتم:

- لازم نیست برای همه ی کارهایم به هر کسی توضیح دهم...

من در راه راست، جزو رضایت درونی(که رضای خداست)، احتیاجی به تایید هیچکس ندارم!

پچ پچ کردن ِخیلی ها پشت سر ِمن، هیچ آسیبی به من نمی رساند. می دانید چرا؟ چون این افراد وقتی از توهین به من خسته شوند، فرد دیگری را جایگزین می کنند! پس نگران نیستم...

هنگامی که موضوعی را می دانم و فکر می کنم لازم است اطرافیان خود را از آن مطلع کنم، تمسخر دیگران باید باعث تشویق من باشد! زیرا آنان نیز دسته ای از گروهی هستند که می خواهم مطلع شان کنم...